Camino 8 - León 2 - David

Op naar het Centro de Masajes. Het is 10.00 uur. Voor die tijd beweegt er niks in Spanje. David is de naam. € 20,-- voor 10 minuten, wel erg duur flitsthet door mijn hoofd. Ik moet een half uur wachten maar dat blijkt niet erg. De wanden hangen vol met ansichtkaarten en brieven van pelgrims uit de hele wereld die in Santiago aangekomen zijn en volgens hun schrijven daar nooit zouden zijn gekomen zonder zijn goede hulp en adviezen. En ja hoor, er hangt ook een kaart van Hape Kerkeling bij. Dat belooft veel goeds.

Dan ben ik aan de beurt. David blijkt een zeer aimabel persoon te zijn. Hij inspecteert de hele boel en gaat een massage met kampfergel doen. Het warme weer en de drukte in deze tijd op de camino zijn niet bepaald gunstig, zo concludeert hij.Op zijn kaartje staat: pilgrem´s aid/chiromassage. David heeft de camino drie keer gedaan, ook een keer de Norte, waaronder één keer te paard. Hij weet als geen ander welke ontberingen de doorsnee pelgrimmoet doorstaan. De op te volgen adviezen zijn: de 2 bovenste tanden van de schoenenniet dichtstrikken,2 bananen per dag, 3-4 liter water drinken, de koelgel gebruiken, s´avondsmet ijsblokken de pezen masserenen de homeopathische arnica tabletjes nemen. Zo kan ik mooi de hele handel aan poeders en pillen die ik had in de prullenbak mikken. Da´s tevens mooi meegenomen voor het minderen van gewicht.

Aan het einde,na ruim 3 kwartier, houdt hij een hand op mijn voorhoofd en de andere op de zonnevlecht en vertelt een prachtig mooi verhaal. Mijn voeten voelen heerlijk koel aan. Op het kaartje dat ik meekrijg schrijft David: ´que los angeles te protejan´ (dat de engelen je mogen beschermen). Hoe bijzonder, en ik laat de engelelen zien die ik meekreeg op deze reis van mijn zus Ria en mijn vriendin Wilma. En net als destijds bij Miguèl in Villatuerte verlaat ik deze praktijk mert dikke rode ogen.

Ik hoef slechts € 20,- te betalen en weet zeker dat ik Santiago haal. Hoe prachtig en vol moois is toch die camino ¡

Camino 7 - León

Op de meseta is het heet, heel heet. Ook in El Burgo Ramero of all places. De Spanjaarden onderweg zeggen nog steeds: buen camino maar voegen er meteen achteraan; qué calor (wat is het heet ¡). De zakdoek die ik cadeau kreeg van die lieve Julián in Navarette bewijst goede diensten. Eergisteren sprak ik een pelgrim uit Tenerife, die ging s´morgens om 3.00 uur vertrekken...het zijn vooral de Spanjaarden die de hitte vervloeken.

Dik feest overigens gisteravond inEl Burgo bij de wedstrijd Spanje-Duitsland. Geen leuker land volgens mij dan Spanje om voetbal te kijken. De lokale bar had de tv buiten neergezet en met wel 50 man zaten weop de stoep te kijken. Alsof ze zelf in het stadion aanwezig zijn die Spanjaarden; klappen, toeteren, aanmoedige, schelden en juichen. En dat allemaal onder het genot van een tapas en een drankje.

En zo vertrek ik de volgende ochtend met Pedro en Rose uitMexico richting León. In Mansilla de las Mulastreffenwe de boys en gaan we samen ontbijten. Dat was het plan. Maar alles loopt anders. De jongens zijn nergens te bekennen en hun mobielgeeft geen reactie. Pedro, 74 jaar heeft het maar druk met ´zijn´ jongens.Rijden én bellen valt niet mee. Ik leer veel Spaanse vloekwoorden deze dag. Tien kilometer voor León hebben we ze dan eindelijk te pakken. Manolo loopt met z´n fiets aan de hand, zijn derailleur is gebroken. De reis gaat nu dus linea recta naar de fietsenmaker in León. Deze laatste heeft zijn hond alvast van een Spaanse vlag voorzien om in de sfeer te komen voor zondag. Na een verlaat ontbijt met z´n allen, vertrek ik naar het adres dat Didier me had getipt.

Het blijkt een schot in de roos, deze residencia universitaria ´Miguel Unamuno´. Een eigen kamer mét douche en toilet, onder de rook van de kathedraal en dat voor € 22,-. Het voelt als een vier sterren hotel. Als ik aankom zit Didier me op te wachten en het is erg leuk hem na ruim 14 dagen terug te zien. Tegelijkertijd komt Marie, een jonge studenteuit Valenciennes binnen. Ik ken haar al vanaf dag twee van deze reis maar heb haar weken niet meer gezien. Marie heeft liefdesverdriet en wil rust en niet in een albergue slapen deze keer. De relatie met haarSpanjaard is om voor haar onduidelijke reden opeens verbroken.Misschien een communicatie probleem ? Marie spreekt behalve haar moerstaal drie woorden Engels. We troosten haar. Twee weken op de camino is in het échte leven misschien wel een jaar, zo verzucht Marie.

Twee weken had ik Didier niet meer gezien. In camino termen is dat lang en een pelgrim maakt veel mee in korte tijd. We hebben dus gespreksstof genoeg en kunnen op de late avond niet anders concluderen dan dat de camino een metafoor voor het echte leven is.

Ik tref het met hem, hij is een wijnkenner bij uitstek en zo proberen we zo´n beetje alle soorten witte wijnen van León en omstreken uit. Die zijn overigens niet mis. Om middernacht, veel te laat voor een pelgrim, gaat we naar huis. s´Morgens om acht uur sta ik (pas) op. Didier enMarie zijn al lang vertrokken.

León is trouwens een prachige stad en doet gezellig aan. Ruimer opgezet dan Burgos. Natuurlijk is er de kathedraal die de meeste vierkante meters glad-in-lood heeftin de wereld.Maar de St. Isidores kerk annex museum iszo nog mooier. Fresco´s uit, naar men schat, ergens rond 1050 en de koningen van León liggen er begraven. León heeft natuurlijk ook haar prachtige parador (dat zijn 4-5 sterren hotels veelal in oude monumentale gebouwen) in het oude hospitaal dat ooit dienst deed als ziekenhuis voor pelgrims.

Zondag gaat het gebeuren, Spanje-Nederland.Ik hoef maar te zeggen dat ik uit Nederland kom en dat levert gegarandeerd veel gespreksstofop.De Spaanse vlaggen bepalen het straatbeeld. Om 22.00 uur wijst te thermometer op straat 34 graden aan..............

Camino 6 - La meseta

Op de Franse camino heet de hoogvlakte de Aubrac. Die in Spanje heet de Meseta. De meseta ligt tussen de steden Burgos en León. Zo´n 180 km. Tot aan de einder alleen maar graanvelden en campo. Af en toe een dorpje dat niet de de schoonheidsprijs verdient en dan druk ik me netjes uit. Het kan er heel, heel heet zijn in de zomer. Ik bevind me in El Burgo Ranero of all places. Ook eentje die niet de schoonheidsprijs zou verdienen. Maar El Burgo telt wél drie albergues ¡ Ze zijn er goed mee met de camino die dorpjes.

Voor de pelgrim is de meseta een vaak een beproeving, eindeloos recht is de camino met zicht op eindeloze graanvelden, nauwelijks schaduw en de zon die brandt. Het is vandaag bijna 40 graden. Als fietser vlieg je er in twee dagen overheen, zoals met Peter destijds in 2002. Als loper doe je er wel 6 dagen over. Iedereen heeft wel wat, ik ook. Mijn voeten zijn erg moe, de zolen bijna helemaal afgesleten aan een kant, kortom: ook ik lijd een beetje. Gisteren was de herberg vol en moest ik 8 km, lees: 2 uur, verder lopen. Het werd een etappe van 32 km, eigenlijk iets te veel voor Diny la peregrina.

Tja, en dan komt Jacobus te hulp.

Ik zit hier heerlijk (alleen) te eten in een restaurant. Naast me zit een oudere meneer met twee jongere mannen. Fietsers, dat zie ik aan hun kleding. Aan de andere kant zit een dame, ookalleen. Spanje zou Spanje niet zijn als we na korte tijd met zijnsamen zitten te eten en te kletsen. Carlos en Manolo (die laatste: iets te strak fietsbroekje maar ruwe bolster, blanke pit) fietsen naar Santiago vanaf Pamplona en Pete is hun peetvader, mét auto. Hijschijnt jarenlang de fysio van de nationale handbalselectie te zijn geweest en heeftin die hoedanigheid8 x de Olympische Spelen meegemaakt. De dame is een Mexicaanse. ´Als jullie willen, ik rij morgen naar Léon en jullie kunnen meerijden' zo biedt de ex-coach aan. Oeps, 2 etappes in één dag....en dat zonder te lopen. Ik voel schaamte opkomen maar aan de andere kant, ik weet dat wat er nog gaat komen tot Leon niet bijster geweldig is en zeker niet in deze hitte. Bovendien een dag extra rust in Léon, lijkt me niet verkeerd.

Vanavond gaan we vast met velen naar Spanje-Duitsland kijken, tot dan hebben ´we´ bedenktijd, want de Mexicaanse voelde ook de schaamte zo gaf ze toe.

En nu zitten we hier gewoon te hangen en moe te zijn met z´n allen, buiten in de wind onder een boom. 10 Nationaliteiten tel ik. We wisselen crèmes uit, tegen ontsteking, hete voeten, blaren en nog meer. Behalve de bars doen de farmicia´s langs de camino goede zaken.

De jongens overigens hebben een weblog met veel foto´s zeggen ze: carlosymendax.blogspot.com

Camino 5 - Castrojeriz en Maria-Jésus

Vandaag kom ik door Castrojeriz. Anne, die van gîte la petite Lumière in Moissac, zei me 1 juni 'als je zin en tijd hebt, ga dan naar het Convento de Santa Clara en doe zuster Maria-Jésus de groeten van me. Ze verkopen er trouwens heerlijk zelfgemaakte koekjes´. Ik heb een zwak voor kloosters dus op naar de zuster op deze prachtige zonovergoten zondagochtend.

Het is een beetje off-camino. Het klooster zie ik van de berg af al liggen. Een prachtig complex zo te zien. Op de stoffige zandweg die naar het klooster leidt, kom ik een schaapherder met zijn kudde tegen. Enige tijd later weet ik wie het is: Vincente de schaapherder van Castrojeriz. In het gemeentehuis is een foto expositie over markante mensen aan de camino, hij is er een van. Net zoals Zr Maria Immaculada, abdis van het Convento de Santa Clara, het klooster waar ik dus nu naar op weg ben.

Goed, rond 11.00 uur kom ik er aan. Voor mij is een Spaans echtpaar. Ze kopen koekjes die er inderdaad bijzonder uitzien. Ik hoor de zuster praten; 'leg het geld maar neer', en vervolgens draait het houten deurtje door en daar komen de koekjes. Enfin, ik ben aan de beurt en in mijn beste Spaans vertel ik het houten luik de reden van mijn komst. 'Geweldig', zegt de anonieme zuster, 'ik ga haar meteen roepen'. En daar komt zuster Maria-Jésus, althans daar ga ikmaar vanuit. 'Ja zeker', Anne kent ze goed want ze hebben nog weleens e-mail contact. ´Och´, zegt ze op een gegeven moment, ´gek toch om elkaar niet te zien, ik geef jede sleutel en kom maar naar boven´. En door het draaideurtje komtde sleutel. Naar boven dus en ja hoor, daar zit ze, Maria-Jésus, achter de tralies. Een jonge meid met sprankelende ogen en een lieve blik.

We keuvelen nog een kwartiertje door en dan neem ik afscheid want ze is aan het koken. Voorzichtig vraag ik ´mag ik een foto maken ?´ ´Natuurlijk, geen probleem, stuur je die dan ook door naar Anne ?´ Natuurlijk zuster ! 'Wacht even', zegt ze. Als afscheid geeft ze me een cadeautje; een Tau-kruisje aan een leren koordje.

Overigens de route vandaag is wonderschoon. In het plaatsje zelf maar weer eensde lokale winkel van Miet van Flip bezocht, maar helaas, ook hier geen geschikte zonnebril kunnen scoren.

Camino 4 - Burgos

Mijn nieuwe zonnebril van deze reis is in twee stukken. Geknakt in de rugzak. Een week geleden al. Jammer, want het was een goeie en ik vond ´m eigenlijk best mooi. Och ja, er zijn ergere dingen, ik weet het. En geen probleem een nieuwe te kopen in dit zonnige Spanje zou je denken maar niets is minder waar.

In de wat grotere dorpjes op de camino is altijdwel een winkel zoals die van Miet van Flip in de Neerkant. Onvoorstelbaar wat een mens allemaal in zo'n kleine ruimte opgestapeld krijgt. Je kijkt je ogen uit. Tegelijkertijd vraag ik me af bij het zien van dit alles of ze ooit wel iets verkopen. Zoals bijv. die schilderijtjes, ken je ze nog, uit de jaren 50 of 60, dat jongetje met die traan onder z´n oog ?

Enfin, in de zoveelste winkel worden weer alle registers open getrokken. De vriendelijkheid van de Spanjaarden is ongekend. Ook dit maal weer moet ik me verontschuldigen. Nee, hij zit te strak of te los, zeg ik dan maar. Maar ik zie ook dat ze de afgelopen 25 jaar geen zonnebril verkocht hebben, tenminste afgaande op de beschikbare modellen. Logisch, we zitten hier niet aan de Spaanse costa maar in het España profundo, zou Jean-Marie (ja die van de Aubrac) gezegd hebben.

En nu ben ik in Burgos, met Léon een van de twee grootste steden op de camino (250.000 inw). Met Peter was ik hier zelfs al twee keer, met de fiets. Veel winkels hier, maar nergens zonnebrillen.Toch zie ik alleSpanjaarden met zonnebril op straat. Navraag leert dat ik naar de opticien moet. Mooie winkels absoluut. Maar ik wil geen Rayban of D&G voor € 150,-. Ik ben maar een eenvoudige peregrina. De Spaanse smaak wijkt bovendien nogal af van de Nederlanse zodra je in de lagere regionen terecht komt.En zo verlaat ik ook Burgos zonder nieuwe bril.

Burgos, de stad van El Cid, is trouwens een mooie stad met als middelpunt de grote prachtige kathedraal. Burgos bruist want het is de hele week Fiestas de San Pedro. Grote poppen op straat, dansende kinderen en als toetje iedere avond corridas (stierengevechten).

Helaas, in het drukke pelgrimsbestaan is hiervoor geen tijd. Ik moet om 22.00 uur naar beden de deur gaat dan op slot. Maar ik logeer in een prachtige albergue dit keer, een oud klooster annex seminarie. Ik kom er misschien nog op terug in een hoofdstukje over bijzondere herbergen.

Bij aankomst overhandigde de Franse hospitaliera mij een cadeau. Een goede fles wijn, van Didier. Een aardige Fransman met wie ik enkele dagen optrok de eerste dagen in Spanje. Inmiddels ligt hij 3 etappes op me voor. We zullen zien of we elkaar nog gaan ontmoeten.

Jean-Michel stuurt minstens een keer per week een sms met de vraag waar ik ben. De camino laat hem maar niet los. Maar het wordt zeker september en geen juli voordat hij de camino kan hervatten, zo constateerde de arts in Orléans.

Spanjaarden zijn nachtdravers.Vanmorgen om 5 uur kwam het spulrollebollend over straat, bijna de tijd voor een pelgrim om op te staan................

Nog 485 km tot Santiago zegt mijn gids.

Camino 3 - Logroño,Julian

Ze zeggen dat de camino een metafoor is voor het gewone leven. En dat is zo weet ik nu uit ervaring. Diny, la peregrina heeft het moeilijk vandaag. Iedereen heeft wel eens zo´n dag toch ?

Het is zondag, alles is dicht in Logrogno, de hoofdstad van La Rioja. Gelukkig niet de bars en restaurants, In Spain, do as the Spanish, dus ik ga bij aankomst om 15.00 uur eten in Café Modern, het lijkt me er wel wat want de zaak zitvol met Spanjaarden. Ik krijg een liter ijskoud water een een fles koele rosé helemaal voor mij alleen. Er zit een kleine man aan de bar met een onmogelijk grote sigaar in zijn mond. Had ik maar niks tegen hem gezegd want de halve middag bleef hij in mijn buurt om te demonstreren hoe zo´n klein iemand zo´n grote sigaar oprookt. Terwijl ik geniet van mijn menu moet Spanje voetballen. Het wordt druk, iedereen drinkt en rookt, ik ook. Dan komen drie Spaanse dames die ik op de camino meermaals ontmoette enthousiast ´tot ziens´ zeggen. Hun tocht zit er op, zij moeten naar huis en morgen weer werken. Ze willen nog graag samen met die Hollandse op de foto.

De albergue in Logrogno was geen succes. Te veel mensen in een benauwde ruimte, piepende bedden, snurkers. Uit verveling maar vroeg naar bed. De kroatische buurmannen waren uit eten en vergeten hun mobieltje mee te nemen. Om de 5 minuten ging dat met een hels kabaal af. Met geen mogelijkheid af te zetten. Om 4.30 uur begon het gerommel van het inpakken al. Wat moet dat straks worden hier als het echt heet gaat worden hier in Spanje ?¡

Om 6.30 uur ben ik op pad. Elk nadeel heeft zo ook z'n voordeel. Het heeft vannacht flink geonweerd en de camino is lekker modderig. Dangaat het padonder een viaduct door dat helemaal onder water staat. Dit maakt eens te meer duidelijk hoe belangrijk destijds (en ik praat over de 11e en 12e eeuw) San Juan de Ortega en zijn vriend en tijdgenoot Santo Domingo de la Calzada voor de camino zijn geweest. Naar deze, inmiddels heilig verklaarde personen, zijn plaatsen vernoemd. Zij zorgden voor bruggen en wegen teneinde de pelgrims een goede doorgang te geven. De miljoenen pelgrims die ons voorgegaan zijn in barre omstandigheden, zonder meindls, compeeden sneldrogende kleding.

En dan is er onderweg de ontmoeting met Marcelino, een ex-pelgrim, die er zijn hobby van gemaakt heeft passanten belangeloos van een koekje en een appel te voorzien.

Vervolgens loop ik zwetend door Navarette. Al dagen mis ik het lapje stofdatEsther in Gréalou mebij hetafscheid meegaf omde zweetdruppels uit mijn gezicht te vegen. Opeens zie ik achter een raam een man achter een naaimachine. Die moet vast een lapje stof voor me hebben. Als ik naar binnen ga word ik vriendelijk ontvangen. Julian maakt werkkleding op maat en voert een winkeltje in fournituren. Een lapje stof ? Hij pakt een
doos uit het rek en trekt er een zakdoek uit. 'Dit werkt beter dan een lapje stof', zo verzekert hij mij. 'Wat kost het', vraag ik. 'Niets, pelgrims betalen hier niet', zo is zijn antwoord. 'Wil jeiets drinken, pelgrims moeten veel drinken', zegt hij wijs. En zo krijg ik een koud glas cola voorgezet. Als ik mijn verwondering uitspreek, trekt hij een boek uit de kast en laat vol trots tientallen bedankbrieven en kaarten zien uit de hele wereld. Hij heeft vele desperate pelgrims belangeloos geholpen bij het repareren van o.a. kleding en schoenen. Jawel, ze bestaan nog, onbaatzuchtige mensen. Op de camino in ieder geval wel.

En laat ik nou net gisteren eenberichtje van Esther uit Gréalou ontvangen. Ze vroeg hoe het met haar lapje gaat......

De camino, net als het échte leven.......soms moeilijk, dan weer verrassend.

Camino 2 - Viva España

Spanje.
Zoals ik al zei, alles is anders hier. De landschappen zijn prachtig en weids. Ik hou van vergezichten dus dat is mooi meegenomen dus. De velden kleuren goud- en vaalgeel, de aarde is okerkleurig, dan weer vaalrood of roestbruin. De echte droogte moet nog komen. De graanvelden en wijngaarden staan er keurig bij. De echte droogte zal ongetwijfeld nog komen maar gisteren vertelde een Spanjaard dat Spanje dit jaar geen waterproblemen zal hebben, er is ook hier veel regen gevallen in het voorjaar.

Ik ben in Navarra. Op zijn Spaans uitgesproken klinkt het strak en stevig. Zo smaakt ook de wijn hier. Diep donker van kleur, stevig en robuust. Miguèl, ja die van La Casa Mágica, zei: In Navarra is het nog flink lopen geblazen, het gaat er op en neer. Als je straks in de Rioja komt is het hoogteverschil een stuk minder. Rioja wijn is trouwens, weet ik uit ervaring, lichter en soepeler. Ik heb geen idee overigens of er een oorzakelijk verband tussen deze beide feiten bestaat. Je merkt wel, tijdens zo'n 6 uur lopen per dag komen er allerlei gedachten in een mens op.

Spanje is léven, letterlijke en figuurlijk. In de locale bar is altijd volk en Spanjaarden praten druk en hard. Recht toe, recht aan, doe maar gewoon. Gewoon een fles wijn bij het eten en je drinkt maar wat je op kunt. Het hoort er standaard bij. Een wijnkaart heb ik nog nergens gezien. Praatjes hebben ze voor tien (ook de oudjes ¡) en een praatje maken is troef. Iedereen ziet aan je wat je hier komt doen en iedereen heeft wel een neef die ooit de camino heeft gelopen.

Gisteren liep ik op straat en een mevrouw met een kind van een jaar of drie groette. Toen het lieve kind niet 'hola' zei, sprak moeder haar vermanend toe: 'Zeg buen camino tegen die mevrouw want het is een peregrina'. Ik bedoel maar.

Hier in Spanje is de camino echt de camino. Eerlijk is eerlijk, veel dorpjes zouden leeg, verlate
n en onbetekenend zijn zonder de inkomsten van de peregrino´s. Dat zou zonde zijn want alleen plaatsnamen als: Puenta la Reina, Estella en Villamajor de Monjardín, zijn té mooi of niet te kennen. Over Villamajor de Monjardín komt misschien nog een verhaaltje.......

Camino 1 - La casa magica (Estella/Navarra)

Dit wordt misschien wel een bijzonder verhaal. Ik kan niet kiezen, er zijn zoveel bijzondere ontmoetingen en toevalligheden.

Sinds 5 dagen ben ik in Spanje. Alles is anders. Bonjour is veranderd in buen camino, de gîte heet hier albergue,geen half pension meer, onnodig trouwens, hier zijn overal bars met lekkere koffie, bocadillos, tapas, vino en cerveza. De hammen hangen weer lekker aan de plafonds en iedereen kletst met elkaar. Vooral rond 18.00 uur is het druk op straat, jong en oud doen mee aan de 'pantoffelparade' ´t Is een waar genoegen om weer in Spanje te zijn.
Peter zei eens: 'jij komt nooit in Santiago aan'. Dat zou best een kunnen want Spanjaarden houden van een praatje. Kortom, eenleuk volkje die Spanjaarden en een mooi land.

In de albergue van Puenta la Reina valt mijn oog op een foldertje van 'La Casa Magica', gelegen in Villatuerte, 4 km voor Estella, een grotere plaats waar de meesten de volgende dag naar toe lopen. Behalve dat het er magica moet zijn, doen ze er aan Technica Kinesiotaping en ik herken op de foto meteen de blauwe Peelpush tape van Hanneke en Linda. Daar ga ik dus beslist kijken, wie weet, hebben ze een tip voor mijn achillespezen.

Onderweg kom ik in een bar Didier weer tegen. Hij is aan het uitrekenen wat hij per dag moet lopen want hij wil voor dé grote dag, 25 juli,de verjaardag van Santiago, aankomen en de festiviteiten meemaken. (Dit jaar is een Heilig Jaar omdat 25 juli op een zondag valt. De volgende keer is pas in 2022). Voor mij is deze planning te ver vooruit en ik wil er helemaal nog niet over nadenken.

Na het bezichtigen van de kerk in Villatuerte loopt hij door terwijl ik na een praatje met de vriendelijke kerk-mevrouw op zoek ga naar ´het magische huis´. Het is pas 13.00 uur als ik aanbel. Weer zo'n vriendelijke mevrouw doet open en ik kom binnen in een prachtig huis. De dikke stenen muren en de vloer, ingelegd met oude stenen,ademen historie. Op de achtergrond klinkt zachtjes prachtige Braziliaanse muziek er staan overal kaarsjesen het ruikt er naar wierook. In de verte zie ik zowaarhangmatten.....

Simone, Braziliaanse, liep de camino in 2008, trof de Spaanse Miguèl en besloten samen verderdoor het levente gaan. Ze vertelt me dat Miguèl rond 17.00 uur tijd heeft voor een consultje. Als ik antwoord dat ik eigenlijk naar Estella wil doorlopen, vraagt ze ´waarom als je last hebt van je achilllespezen ? Ga lekker douchen en relaxen in een hangmat en bij Lora vlakbij kun je lekker eten´. Ik ben meteen verkocht. Deze oase van rust heeft absoluut de voorkeur boven zo'n grote albergue in Estella. ´Wat jammer´,vertel ik Simone, 'want Didier die bij tijd en wijle mijn Franse wandelmaat is, zou ´t leuk gevonden hebben dat je Braziliaanse bent. Hij woonde namelijk een aantal jaren in Brazilië en spreekt heel goed Portugees´. ´Nee´, antwoord ze, ´dat is niet jammer, de camino heeft besloten dat jullie wegenhierscheiden en misschien is dat goed.´ Ik realiseerde me meteen dat het gereken van Didier met die kilometers me wat irriteerde en ik nog opmerkte dat ik eigenlijk niet naar tijd wildekijken. Dat dat ook een vorm van vrijheid is, een thema waar we uitgebreid over spraken met elkaar.

En daar komt Judith binnen, een leuke meid van 26 jaar uit Barcelona die ik gisteravond in de vorige albergue ontmoette. We besluiten samen de kookkunsten van Lora te proberen. De tent zit vol met werkvolk en dat is niet voor niks. Een heerlijk menu inclusief de wijn (zoveel als je wilt, bijna overal hier, haha) en dat voor 10 euri. We praten wat af, natuurlijkover de camino en ze vertelt me haar reden. Zoals zo vaak al deze reis weer zo'n ontroerend moment met hier een daar een traantje. Het is inmiddels half vijf en een fles rode wijn verder en de werklui hebben plaatsgemaakt voor de gepensioneerde mannen. Lora´s zaakje biedt tevens plaats aan de locale kaartclub. Lora heeft ook een sigaren automaat in de zaak. Binnen no time zitten vijf mannen te kaartenieder met een onmogelijk dikkebolknak in de mond, het stinkt er van jewelste. ´Ah,lopen jullie de camino´. De kaarten worden even terzijde gelegd en iedereen wil alles weten. Spanje op zijn best ¡

Als we teruggaan staat Miguèl glimlachend te wachten in zijn witte fysio-pak. De behandelkamer ziet er professioneel uit. Laat maar ´s zien de achillespezen, zegt hij vriendelijk. Hij onderzoekt waar de pijn zit en vraag vervolgens , ´hoe heb je je camino tot nu toe gelopen ?´ Na mijn verhaal in mijn beste Spaans, gaat hij voorzichtig verder. ´Meisje, de camino leert je wat je te leren hebt. Luisteren naar je lichaam. Bij achillespezen is er maar een oplossing en dat is STOPPEN. Stoppen met rennen, kilometers tellen. Lopen is een middel, geen doel. De camino is vooral genieten, tijd nemen vor jezelf, rustig zitten, nadenken, lachen, huilen, ontmoeten maar ook afscheid nemen,bovenal jezelf ontmoeten en daarbij hoort de luxe van doen waar je zin in hebt' . Katharsis, katharsis, jezelf verwennen, zoek naar het kleine meisje dat je eens was en kijk er eens goed naar. Weet je, de camino hier in Spanje is de weg van de sterren, je zit op de bijzondere weg van de sterren, een eeuwenoude weg met een heel bijzondere energie´. Baf...die kwam vol binnen en ik kon mijn tranen niet meer inhouden. Er gebeurde iets daar in La Casa Magica ......

Met dikke ogen loop ik naar de kerk waar ik rond de middag ook al was. Er zit een man achter in de kerk en hij speelt op een gitaar. Het klinkt prachtig door de goede akoestiek. Ik ga in de bank naast hem zitten. Weer komen de tranen, ik kan ze niet inhouden. Ik schaam me nergens voor en als hij stopt met spelen en mij allervriendelijkst aankijkt vertel ik hem min of meer over het hoe en waarom. ' Dat is nou de camino´, zegtJosé heel vastberaden. ´Kom, ik speel nog een lied voor je, wat wil je graag horen?´

Ondertussen komt de kerk-mevrouw van deze ochtend binnen, het blijkt zijn schoonmoeder te zijn. Samen zet ik de schatten op de foto bij het beeldje van Jacobus als dank voor de liedjes en de uitleg over al hetmoois in de kerk.

Morgen weet ik al, wordt een héle korte etappe en genieten van het stadje Estella. Het interesseert me geen donder. Iemand van jullie merkte op: pelgrimeren schijnt een egoïstische bezigheid te zijn. Ik geloof dat ik moet zeggen: dat is het ook, of beter: dat moet het ook zijn.

Peter heeft vandaag feest op het werk. Hij, en ook zijn collega Geert, zijn 25 jaar in dienst van BJ-Brabant. Ik weet dat zijn collega's stiekem het een en ander hebben voorbereid. Jammer, ik kan erniet bij zijn, ik ben hier lekker egoístisch bezig. Maarmeer dan anders zijn mijn gedachten vandaag bij hem al weet hij dat niet.

Overigens; nog 661,5 km tot Santiago zegt mijn gids.