Dit wordt misschien wel een bijzonder verhaal. Ik kan niet kiezen, er zijn zoveel bijzondere ontmoetingen en toevalligheden.

Sinds 5 dagen ben ik in Spanje. Alles is anders. Bonjour is veranderd in buen camino, de gîte heet hier albergue,geen half pension meer, onnodig trouwens, hier zijn overal bars met lekkere koffie, bocadillos, tapas, vino en cerveza. De hammen hangen weer lekker aan de plafonds en iedereen kletst met elkaar. Vooral rond 18.00 uur is het druk op straat, jong en oud doen mee aan de 'pantoffelparade' ´t Is een waar genoegen om weer in Spanje te zijn.
Peter zei eens: 'jij komt nooit in Santiago aan'. Dat zou best een kunnen want Spanjaarden houden van een praatje. Kortom, eenleuk volkje die Spanjaarden en een mooi land.

In de albergue van Puenta la Reina valt mijn oog op een foldertje van 'La Casa Magica', gelegen in Villatuerte, 4 km voor Estella, een grotere plaats waar de meesten de volgende dag naar toe lopen. Behalve dat het er magica moet zijn, doen ze er aan Technica Kinesiotaping en ik herken op de foto meteen de blauwe Peelpush tape van Hanneke en Linda. Daar ga ik dus beslist kijken, wie weet, hebben ze een tip voor mijn achillespezen.

Onderweg kom ik in een bar Didier weer tegen. Hij is aan het uitrekenen wat hij per dag moet lopen want hij wil voor dé grote dag, 25 juli,de verjaardag van Santiago, aankomen en de festiviteiten meemaken. (Dit jaar is een Heilig Jaar omdat 25 juli op een zondag valt. De volgende keer is pas in 2022). Voor mij is deze planning te ver vooruit en ik wil er helemaal nog niet over nadenken.

Na het bezichtigen van de kerk in Villatuerte loopt hij door terwijl ik na een praatje met de vriendelijke kerk-mevrouw op zoek ga naar ´het magische huis´. Het is pas 13.00 uur als ik aanbel. Weer zo'n vriendelijke mevrouw doet open en ik kom binnen in een prachtig huis. De dikke stenen muren en de vloer, ingelegd met oude stenen,ademen historie. Op de achtergrond klinkt zachtjes prachtige Braziliaanse muziek er staan overal kaarsjesen het ruikt er naar wierook. In de verte zie ik zowaarhangmatten.....

Simone, Braziliaanse, liep de camino in 2008, trof de Spaanse Miguèl en besloten samen verderdoor het levente gaan. Ze vertelt me dat Miguèl rond 17.00 uur tijd heeft voor een consultje. Als ik antwoord dat ik eigenlijk naar Estella wil doorlopen, vraagt ze ´waarom als je last hebt van je achilllespezen ? Ga lekker douchen en relaxen in een hangmat en bij Lora vlakbij kun je lekker eten´. Ik ben meteen verkocht. Deze oase van rust heeft absoluut de voorkeur boven zo'n grote albergue in Estella. ´Wat jammer´,vertel ik Simone, 'want Didier die bij tijd en wijle mijn Franse wandelmaat is, zou ´t leuk gevonden hebben dat je Braziliaanse bent. Hij woonde namelijk een aantal jaren in Brazilië en spreekt heel goed Portugees´. ´Nee´, antwoord ze, ´dat is niet jammer, de camino heeft besloten dat jullie wegenhierscheiden en misschien is dat goed.´ Ik realiseerde me meteen dat het gereken van Didier met die kilometers me wat irriteerde en ik nog opmerkte dat ik eigenlijk niet naar tijd wildekijken. Dat dat ook een vorm van vrijheid is, een thema waar we uitgebreid over spraken met elkaar.

En daar komt Judith binnen, een leuke meid van 26 jaar uit Barcelona die ik gisteravond in de vorige albergue ontmoette. We besluiten samen de kookkunsten van Lora te proberen. De tent zit vol met werkvolk en dat is niet voor niks. Een heerlijk menu inclusief de wijn (zoveel als je wilt, bijna overal hier, haha) en dat voor 10 euri. We praten wat af, natuurlijkover de camino en ze vertelt me haar reden. Zoals zo vaak al deze reis weer zo'n ontroerend moment met hier een daar een traantje. Het is inmiddels half vijf en een fles rode wijn verder en de werklui hebben plaatsgemaakt voor de gepensioneerde mannen. Lora´s zaakje biedt tevens plaats aan de locale kaartclub. Lora heeft ook een sigaren automaat in de zaak. Binnen no time zitten vijf mannen te kaartenieder met een onmogelijk dikkebolknak in de mond, het stinkt er van jewelste. ´Ah,lopen jullie de camino´. De kaarten worden even terzijde gelegd en iedereen wil alles weten. Spanje op zijn best ¡

Als we teruggaan staat Miguèl glimlachend te wachten in zijn witte fysio-pak. De behandelkamer ziet er professioneel uit. Laat maar ´s zien de achillespezen, zegt hij vriendelijk. Hij onderzoekt waar de pijn zit en vraag vervolgens , ´hoe heb je je camino tot nu toe gelopen ?´ Na mijn verhaal in mijn beste Spaans, gaat hij voorzichtig verder. ´Meisje, de camino leert je wat je te leren hebt. Luisteren naar je lichaam. Bij achillespezen is er maar een oplossing en dat is STOPPEN. Stoppen met rennen, kilometers tellen. Lopen is een middel, geen doel. De camino is vooral genieten, tijd nemen vor jezelf, rustig zitten, nadenken, lachen, huilen, ontmoeten maar ook afscheid nemen,bovenal jezelf ontmoeten en daarbij hoort de luxe van doen waar je zin in hebt' . Katharsis, katharsis, jezelf verwennen, zoek naar het kleine meisje dat je eens was en kijk er eens goed naar. Weet je, de camino hier in Spanje is de weg van de sterren, je zit op de bijzondere weg van de sterren, een eeuwenoude weg met een heel bijzondere energie´. Baf...die kwam vol binnen en ik kon mijn tranen niet meer inhouden. Er gebeurde iets daar in La Casa Magica ......

Met dikke ogen loop ik naar de kerk waar ik rond de middag ook al was. Er zit een man achter in de kerk en hij speelt op een gitaar. Het klinkt prachtig door de goede akoestiek. Ik ga in de bank naast hem zitten. Weer komen de tranen, ik kan ze niet inhouden. Ik schaam me nergens voor en als hij stopt met spelen en mij allervriendelijkst aankijkt vertel ik hem min of meer over het hoe en waarom. ' Dat is nou de camino´, zegtJosé heel vastberaden. ´Kom, ik speel nog een lied voor je, wat wil je graag horen?´

Ondertussen komt de kerk-mevrouw van deze ochtend binnen, het blijkt zijn schoonmoeder te zijn. Samen zet ik de schatten op de foto bij het beeldje van Jacobus als dank voor de liedjes en de uitleg over al hetmoois in de kerk.

Morgen weet ik al, wordt een héle korte etappe en genieten van het stadje Estella. Het interesseert me geen donder. Iemand van jullie merkte op: pelgrimeren schijnt een egoïstische bezigheid te zijn. Ik geloof dat ik moet zeggen: dat is het ook, of beter: dat moet het ook zijn.

Peter heeft vandaag feest op het werk. Hij, en ook zijn collega Geert, zijn 25 jaar in dienst van BJ-Brabant. Ik weet dat zijn collega's stiekem het een en ander hebben voorbereid. Jammer, ik kan erniet bij zijn, ik ben hier lekker egoístisch bezig. Maarmeer dan anders zijn mijn gedachten vandaag bij hem al weet hij dat niet.

Overigens; nog 661,5 km tot Santiago zegt mijn gids.