Op de Franse camino heet de hoogvlakte de Aubrac. Die in Spanje heet de Meseta. De meseta ligt tussen de steden Burgos en León. Zo´n 180 km. Tot aan de einder alleen maar graanvelden en campo. Af en toe een dorpje dat niet de de schoonheidsprijs verdient en dan druk ik me netjes uit. Het kan er heel, heel heet zijn in de zomer. Ik bevind me in El Burgo Ranero of all places. Ook eentje die niet de schoonheidsprijs zou verdienen. Maar El Burgo telt wél drie albergues ¡ Ze zijn er goed mee met de camino die dorpjes.

Voor de pelgrim is de meseta een vaak een beproeving, eindeloos recht is de camino met zicht op eindeloze graanvelden, nauwelijks schaduw en de zon die brandt. Het is vandaag bijna 40 graden. Als fietser vlieg je er in twee dagen overheen, zoals met Peter destijds in 2002. Als loper doe je er wel 6 dagen over. Iedereen heeft wel wat, ik ook. Mijn voeten zijn erg moe, de zolen bijna helemaal afgesleten aan een kant, kortom: ook ik lijd een beetje. Gisteren was de herberg vol en moest ik 8 km, lees: 2 uur, verder lopen. Het werd een etappe van 32 km, eigenlijk iets te veel voor Diny la peregrina.

Tja, en dan komt Jacobus te hulp.

Ik zit hier heerlijk (alleen) te eten in een restaurant. Naast me zit een oudere meneer met twee jongere mannen. Fietsers, dat zie ik aan hun kleding. Aan de andere kant zit een dame, ookalleen. Spanje zou Spanje niet zijn als we na korte tijd met zijnsamen zitten te eten en te kletsen. Carlos en Manolo (die laatste: iets te strak fietsbroekje maar ruwe bolster, blanke pit) fietsen naar Santiago vanaf Pamplona en Pete is hun peetvader, mét auto. Hijschijnt jarenlang de fysio van de nationale handbalselectie te zijn geweest en heeftin die hoedanigheid8 x de Olympische Spelen meegemaakt. De dame is een Mexicaanse. ´Als jullie willen, ik rij morgen naar Léon en jullie kunnen meerijden' zo biedt de ex-coach aan. Oeps, 2 etappes in één dag....en dat zonder te lopen. Ik voel schaamte opkomen maar aan de andere kant, ik weet dat wat er nog gaat komen tot Leon niet bijster geweldig is en zeker niet in deze hitte. Bovendien een dag extra rust in Léon, lijkt me niet verkeerd.

Vanavond gaan we vast met velen naar Spanje-Duitsland kijken, tot dan hebben ´we´ bedenktijd, want de Mexicaanse voelde ook de schaamte zo gaf ze toe.

En nu zitten we hier gewoon te hangen en moe te zijn met z´n allen, buiten in de wind onder een boom. 10 Nationaliteiten tel ik. We wisselen crèmes uit, tegen ontsteking, hete voeten, blaren en nog meer. Behalve de bars doen de farmicia´s langs de camino goede zaken.

De jongens overigens hebben een weblog met veel foto´s zeggen ze: carlosymendax.blogspot.com