Ze zeggen dat de camino een metafoor is voor het gewone leven. En dat is zo weet ik nu uit ervaring. Diny, la peregrina heeft het moeilijk vandaag. Iedereen heeft wel eens zo´n dag toch ?

Het is zondag, alles is dicht in Logrogno, de hoofdstad van La Rioja. Gelukkig niet de bars en restaurants, In Spain, do as the Spanish, dus ik ga bij aankomst om 15.00 uur eten in Café Modern, het lijkt me er wel wat want de zaak zitvol met Spanjaarden. Ik krijg een liter ijskoud water een een fles koele rosé helemaal voor mij alleen. Er zit een kleine man aan de bar met een onmogelijk grote sigaar in zijn mond. Had ik maar niks tegen hem gezegd want de halve middag bleef hij in mijn buurt om te demonstreren hoe zo´n klein iemand zo´n grote sigaar oprookt. Terwijl ik geniet van mijn menu moet Spanje voetballen. Het wordt druk, iedereen drinkt en rookt, ik ook. Dan komen drie Spaanse dames die ik op de camino meermaals ontmoette enthousiast ´tot ziens´ zeggen. Hun tocht zit er op, zij moeten naar huis en morgen weer werken. Ze willen nog graag samen met die Hollandse op de foto.

De albergue in Logrogno was geen succes. Te veel mensen in een benauwde ruimte, piepende bedden, snurkers. Uit verveling maar vroeg naar bed. De kroatische buurmannen waren uit eten en vergeten hun mobieltje mee te nemen. Om de 5 minuten ging dat met een hels kabaal af. Met geen mogelijkheid af te zetten. Om 4.30 uur begon het gerommel van het inpakken al. Wat moet dat straks worden hier als het echt heet gaat worden hier in Spanje ?¡

Om 6.30 uur ben ik op pad. Elk nadeel heeft zo ook z'n voordeel. Het heeft vannacht flink geonweerd en de camino is lekker modderig. Dangaat het padonder een viaduct door dat helemaal onder water staat. Dit maakt eens te meer duidelijk hoe belangrijk destijds (en ik praat over de 11e en 12e eeuw) San Juan de Ortega en zijn vriend en tijdgenoot Santo Domingo de la Calzada voor de camino zijn geweest. Naar deze, inmiddels heilig verklaarde personen, zijn plaatsen vernoemd. Zij zorgden voor bruggen en wegen teneinde de pelgrims een goede doorgang te geven. De miljoenen pelgrims die ons voorgegaan zijn in barre omstandigheden, zonder meindls, compeeden sneldrogende kleding.

En dan is er onderweg de ontmoeting met Marcelino, een ex-pelgrim, die er zijn hobby van gemaakt heeft passanten belangeloos van een koekje en een appel te voorzien.

Vervolgens loop ik zwetend door Navarette. Al dagen mis ik het lapje stofdatEsther in Gréalou mebij hetafscheid meegaf omde zweetdruppels uit mijn gezicht te vegen. Opeens zie ik achter een raam een man achter een naaimachine. Die moet vast een lapje stof voor me hebben. Als ik naar binnen ga word ik vriendelijk ontvangen. Julian maakt werkkleding op maat en voert een winkeltje in fournituren. Een lapje stof ? Hij pakt een
doos uit het rek en trekt er een zakdoek uit. 'Dit werkt beter dan een lapje stof', zo verzekert hij mij. 'Wat kost het', vraag ik. 'Niets, pelgrims betalen hier niet', zo is zijn antwoord. 'Wil jeiets drinken, pelgrims moeten veel drinken', zegt hij wijs. En zo krijg ik een koud glas cola voorgezet. Als ik mijn verwondering uitspreek, trekt hij een boek uit de kast en laat vol trots tientallen bedankbrieven en kaarten zien uit de hele wereld. Hij heeft vele desperate pelgrims belangeloos geholpen bij het repareren van o.a. kleding en schoenen. Jawel, ze bestaan nog, onbaatzuchtige mensen. Op de camino in ieder geval wel.

En laat ik nou net gisteren eenberichtje van Esther uit Gréalou ontvangen. Ze vroeg hoe het met haar lapje gaat......

De camino, net als het échte leven.......soms moeilijk, dan weer verrassend.