Sarría - Portomarín-Ventas de Narón

´Het venijn zit in de staart´ zo luidt het gezegde. Gisteren toen ik al om 12.00 uur in Sarría aankwam (na 22 km lopen) kreeg ik bij vier herbergen nul op het rekest. Bij de vijfde, gelegen in een zijstraat, hing een bordje ´completo´aan de deur. Ik heb het aangepakt en boos op de grond gegooid. Even later kwam een Franse pelgrim. Zij had er een plaats gereserveerd. ´In Spanje kun je toch niet reserveren ?´, bracht ik verongelijkt uit ? Bij de privé albergues wel, zo blijkt. Even later stak de herbergierster haar hoofd uit het raam en in mijn beste Spaans trok ik van leer: 'ik heb uw bordje op de grond gegooid mevrouw.Sorry, maarheb je 1400 km gelopen en worden alle plaatsen op voorhand ingenomen door toeristen en wandelaars met of zonder dagrugzakje. Mooie camino is dit'. Ze geeft het toe maar aan de andere kant zegt ze ook centjes te moeten verdienen. Die municipales (gemeentelijke herbergen) zorgen altijd wel voor een oplossing, ze hebben de sporthal al geopend, zovertelt ze mij.

Aan die ratrace doe ik niet mee heb ik steeds gezegd maar om eraan te ontsnappen lijkt onmogelijk. De camino lijkt dicht te slibben zo net voor de 25e juli (de verjaardag van Santiago) in dit heilige jaar, heiligomdat de 25e op een zondag valt. Veel Spanjaarden starten 100 km voor Santiago. Als je zorgt voor twee stempels per dag krijg je ook je Compostellana. Dat vinden Spanjaarden best belangrijk. Vandaar deze drukte dus.

Vanmorgen liep ik in Sarría om 6.00 uur de herberg aluit. ´t Was nog pikdonker. Dom, dom, dacht ik en gevaarlijk bovendien toen ik over een aantal keien struikelde. ´Heb je geen lampje´, vraagt een Spanjaard die me inhaalt. ´Jawel, maar het zit onderin mijn rugzak en in het donker is dat moeilijk te pakken. Aardig zoals ze zijn die Spanjaarden, schijnt hij bij enwacht tot dat ik mijn licht te pakken heb. Verder gaat het door de Gallisische ochtendmist, in het donker maar nu welmét lampje opmijn voorhoofd. Links en rechts wordt ik ingehaald door groepjes luid pratende wandelaars, praktisch zonder bagage. Allemaal in Triacastela begonnen, 100 km voor Santiago.

Mijn loopritme en mijn geestraken verstoord in al die drukte. Ook het niet weten of je, wanneer je tax er voor die dag opzit, wel kunt overnachten op de plaats van aankomst, maken het er niet beter op.

Om de meute kwijt te raken, besluit ik over de weg te gaan lopen. Een hele opluchting, er is helemaal niemand meer en ik hoor de vogels weer fluiten. Het zicht is een paar honderd meter. Het is hier eigenlijk veel beter lopen dan op de camino bedenk ik me. Na een kilometer of vijf hoor ik achter me een grote vrachtwagen aankomen,pal voor me stopt deze: de guardia civil ! ´Wat doet u hier ?' vraagt een van de mannen streng´. Ik heb last van mijn linkerknie´, zeg ik niet helemaal oneerlijk ´en wil daarom liever over de weg lopen´. ´Wij gaan naar Portomarín´, zegt hij, ´als je wilt kun je meerijden´. Jullie kennen me.........Om 8.30 uur sta ik aan de voet van mijn aanvankelijk geplande eindbestemming voor deze dag. Dat is veel te vroeg. Ik herken het vreemde dorpje aan het stuwmeer want met Peter kampeerde ik hier in 2002. Het oude destijdswelvarende dorp verdween in het water en er werd een nieuw dorp op een nabijgelegen heuvel gebouwd. Alleen de kerk, die werd steen voor steen afgebroken en weer heropgebouwd.

In de lokale bar hangt naast de telefoon een lijst met overnachtingsadressen. Da´s mooi. Ik slaag erin om voor vanavond 20 km verderop een plaats te reserveren en ga verder over de ´echte´ camino. Geen mens te bekennen want iedereen is al vroeg vertrokken ende eerstendie hier aankomen zullenpasrond hetmiddaguur arriveren. Vandaag wordt mijn eindbestemming het minuscuul kleine Ventas de Narón.Een plaatsje midden tussen twee grotere etappe plaatsen in en daardoor vaker minder druk.

Nog 65 km tot Santiago. Ik loop in, da´s mooi want gisteren sms´te Didier: niet treuzelen, het wordt druk druk, de 21e op het terras in Monte de Gozo ? Ik heb ´ja´ gezegd, want later aankomen in Santiago lijkt me inderdaad niet zo'n best idee. Het looptongetwijfeld stormdedagen voorafgaandaan het verjaardagsfeestje van Jacobus op zondag 25 juli.

Geen moment aan gedacht overigens dat ik op de heiligste dag van het heilige jaar in Santiago zou kunnen zijn. Nee, een planning had ik eigenlijk helemaal niet. Wat een luxe !