Op de meseta is het heet, heel heet. Ook in El Burgo Ramero of all places. De Spanjaarden onderweg zeggen nog steeds: buen camino maar voegen er meteen achteraan; qué calor (wat is het heet ¡). De zakdoek die ik cadeau kreeg van die lieve Julián in Navarette bewijst goede diensten. Eergisteren sprak ik een pelgrim uit Tenerife, die ging s´morgens om 3.00 uur vertrekken...het zijn vooral de Spanjaarden die de hitte vervloeken.

Dik feest overigens gisteravond inEl Burgo bij de wedstrijd Spanje-Duitsland. Geen leuker land volgens mij dan Spanje om voetbal te kijken. De lokale bar had de tv buiten neergezet en met wel 50 man zaten weop de stoep te kijken. Alsof ze zelf in het stadion aanwezig zijn die Spanjaarden; klappen, toeteren, aanmoedige, schelden en juichen. En dat allemaal onder het genot van een tapas en een drankje.

En zo vertrek ik de volgende ochtend met Pedro en Rose uitMexico richting León. In Mansilla de las Mulastreffenwe de boys en gaan we samen ontbijten. Dat was het plan. Maar alles loopt anders. De jongens zijn nergens te bekennen en hun mobielgeeft geen reactie. Pedro, 74 jaar heeft het maar druk met ´zijn´ jongens.Rijden én bellen valt niet mee. Ik leer veel Spaanse vloekwoorden deze dag. Tien kilometer voor León hebben we ze dan eindelijk te pakken. Manolo loopt met z´n fiets aan de hand, zijn derailleur is gebroken. De reis gaat nu dus linea recta naar de fietsenmaker in León. Deze laatste heeft zijn hond alvast van een Spaanse vlag voorzien om in de sfeer te komen voor zondag. Na een verlaat ontbijt met z´n allen, vertrek ik naar het adres dat Didier me had getipt.

Het blijkt een schot in de roos, deze residencia universitaria ´Miguel Unamuno´. Een eigen kamer mét douche en toilet, onder de rook van de kathedraal en dat voor € 22,-. Het voelt als een vier sterren hotel. Als ik aankom zit Didier me op te wachten en het is erg leuk hem na ruim 14 dagen terug te zien. Tegelijkertijd komt Marie, een jonge studenteuit Valenciennes binnen. Ik ken haar al vanaf dag twee van deze reis maar heb haar weken niet meer gezien. Marie heeft liefdesverdriet en wil rust en niet in een albergue slapen deze keer. De relatie met haarSpanjaard is om voor haar onduidelijke reden opeens verbroken.Misschien een communicatie probleem ? Marie spreekt behalve haar moerstaal drie woorden Engels. We troosten haar. Twee weken op de camino is in het échte leven misschien wel een jaar, zo verzucht Marie.

Twee weken had ik Didier niet meer gezien. In camino termen is dat lang en een pelgrim maakt veel mee in korte tijd. We hebben dus gespreksstof genoeg en kunnen op de late avond niet anders concluderen dan dat de camino een metafoor voor het echte leven is.

Ik tref het met hem, hij is een wijnkenner bij uitstek en zo proberen we zo´n beetje alle soorten witte wijnen van León en omstreken uit. Die zijn overigens niet mis. Om middernacht, veel te laat voor een pelgrim, gaat we naar huis. s´Morgens om acht uur sta ik (pas) op. Didier enMarie zijn al lang vertrokken.

León is trouwens een prachige stad en doet gezellig aan. Ruimer opgezet dan Burgos. Natuurlijk is er de kathedraal die de meeste vierkante meters glad-in-lood heeftin de wereld.Maar de St. Isidores kerk annex museum iszo nog mooier. Fresco´s uit, naar men schat, ergens rond 1050 en de koningen van León liggen er begraven. León heeft natuurlijk ook haar prachtige parador (dat zijn 4-5 sterren hotels veelal in oude monumentale gebouwen) in het oude hospitaal dat ooit dienst deed als ziekenhuis voor pelgrims.

Zondag gaat het gebeuren, Spanje-Nederland.Ik hoef maar te zeggen dat ik uit Nederland kom en dat levert gegarandeerd veel gespreksstofop.De Spaanse vlaggen bepalen het straatbeeld. Om 22.00 uur wijst te thermometer op straat 34 graden aan..............