Waar was ik gebleven ? Oh ja, heerlijk geslapen daar buiten in Molineseca. Om 7 uur opgestaan, dat is héél laat als je weet dat om half 5 de eersten al aanstalten maken. Daar staat Nataly met een sip gezicht. Haar portmonnaie met carte bleue en mobieltje is weg. Gestolen ?! Zij sliep ook buiten. Alles nagezocht, zelfs de prullenbakken, niks. Tjonge jonge, het moet niet gekker worden. Een van de hospitaleros rijdt haar en Céline naar Ponferrada om aangifte te doen. Samen met Guillermo loop ik de 8 km naar Ponferrada. We praten en filosoferen nog wat, ook over deindrukwekkende actie van Céline gisteren.

Na Ponferrada loop ik alleen verder tot Cacabelos en besluit mezelf te verwennen met een hostal. Als ik het (wijn)dorp binnenloop, zie ik een mooie binnenplaats vol met hortensia´s. Een hotel, een kamer kost € 45,-, zegt de mevrouw vriendelijk. Dat is te duur voor een vermoeide pelgrim. Ik wil alleen maar een goed bed en een kamer voor mezelf, zeg ik. (in een albergue de peregrinos kun je voor dit bedrag wel 6 nachten slapen).Maar het is een héééle mooie kamer,antwoordt ze glimlachend, u zult er goed uitrusten. € 30,-, is dat een deal ? Ja, dat is een deal, besluit ik meteen. In mijn hele reis tot nu toe verblijf ik voor de 2e keer pas in een hotel. De mevrouw heeft niets te veel gezegd: stijl Lodewijk de 14e. Veel te mooi. Mijn siësta duurt wel tot 18.00 uur. En dan is er werk aan de winkel.

Mijn schoenen hebben het namelijk ook zwaar. De hakken zijn helemaal afgesleten. Het zij zo. Maar ook een stiknaad bovenop laat elke dag meer los. Ik twijfel of dit goed blijft gaan tot Santiago. ´We hadden een schoenmaker´, zei het hotel, ´señor Rueda, maar die is al jaren met pensioen. Het is vlakbij, op nr 30, maar of hij er is ?, hij maakt vaak tochtjes in zijn elektrische rolstoel´.

Helaas, hij is er niet. Ik ga naar de albergue aan de andere kant van het stadje om te zien of er bekenden zijn. Dan zie ik in de verte een man in een rolstoel over de weg tuffen en ren erachter aan. ´Señor, señor, bent u de zapatero (schoenmaker) ?´ Lachend zegt hij, ja, ik was 30 jaar de zapatero van de camino maar nu ben ik met pensioen. Je zou het niet zeggen hè maar ik ben76, lacht hij. Ik laat hem mijn kapotte schoen zien en kijk hem verwachtingsvol aan. ´Och meisje, kom volg me maar, ik kijk wat ik kan doen´. En zo loop ik heel Cacabelos door achter de rolstoel van Señor Rueda. Hij vindt het wat leuk. Alle lokalen hebben wel wat op te merken en hij antwoordt standaard: ´ik heb de mijne voor een jong ding ingeruild !´. Hij voert me naar het plaatselijke kerkje dat ik al had bekeken. Maar nee, ik moet naaar het naastgelegen grasveldje met speeltoestellen kijken. ´Hier was mijn winkel en atelier´, en hij vertelt precies waar, hoeen wat.

Op naar zijn oude huis waar de werkplaats is. Zelden zo´n rotzooi gezien. Het heeft heel wat voeten in de aarde voordat hij zich met zijn rolstoel tussen de rotzooi heeft gepositioneerd. Onder een schamel lampje neemt hij de schade op. ´Ik ga het plakken´, zegt hij resoluut. ´Mijn naaimachine heb ik al jaren niet meer gebruikt, maar ik weet zeker dat het nooit meer los zal laten´.

Een uur en veel gebabbel later, verlaat ik Señor Rueda. Hij wil er niets voor hebben. Ik geef hem twee dikke pakkerds. Weer zo´n aardige, behulpzame Spanjaard op de camino.

En het werd de eerste nacht dat ik aan één stuk doorgeslapen heb tot wel 6.00 uur, fantastisch toch ?