Dit zou een lange en heftige dag vol verrassingen worden maar dat wist ik nog niet.

Vandaag voert de route langs mooie wijdse landschappen en ook langs Cruz de Ferro (1504 mtr). Cruz de Ferro; een berg stenen met bovenop een eenvoudige houten paal met bovenop een ijzeren kruis. Camino gangers weten precies wat dit betekent. Pelgrims nemen in de regel een steen(tje) mee van huis en leggen deze ´last´ af op deze berg stenen zoals miljoenen pelgrims voor henal deden.

Ik kom Sonny (22 jr) uit Z-Korea (ja die van de 30 stretch oefeningen, zie camino 4) na lange tijd weer eens tegen. Ze reist al vier maanden door Europa en als sluitstuk loopt ze de camino in Spanje. Nee, ze heeft geen steen van thuis, maar gisteravond heeft ze een brief aan zichzelf geschreven en die gaat ze ervandaag neerleggen.

Voordat ik bij het Cruz ben, kom ik voorbij het dorpje Foncebadon alwaar een bijzondere herberg staat. Sfeer en inrichting staan in het teken van Tibet. Relaxte sfeer, zelfbediening en donativo, ja het bestaat nog. En op het terras zitten Céline en Nataly aan de koffie.

Bij het Cruz de Ferro blijf ik een dik uur enmijn gedachten gaan terug naar 2002 toen ik hier met Peter was. Er stopte destijds een busje met Brazilianen die met veel emotie de berg opliepen. Deze keer verliep alles rustig envoor de tweede keer leg ik een steentje van thuis neer. En weer een lastje lichter gaat detocht vrolijk verderrichting Santiago.

En dan de Tempeliers. Ja, ze bestaan nog. In Manjarin (1458 m) staat nog een Tempeliersnest in de vorm van een herberg. Voor wat hygiëne betreft, steek ik er mijn hand niet voor in het vuur. Maar bijzonder is het zeker. Net toen ik er aankwam, hield het hoofd van de clan in vol ornaat een toespraak. Over de wereld zoals die er momenteel voorstaat en het einde der tijden. En weer valt de datum 21-12-2012. Er komt een omwenteling. De Maya´s worden gennoemd. Tijdens deze camino heb ik er al veel over gehoord.

In Acebo kom ik die aardige Spaanjaarden weer tegen, Xavier, Roser, Anna en Eva. Maar ik loop verder en niet te geloven, ik raak de gele pijlen kwijt. De eerste de beste auto die aankomt rijden, houd ik aan en de chauffeur zegt; ´stap maar in, ik zet je wel op de camino neer´. Je kent me onderhand, daar zeg ik geen nee tegen.

Jésus iszijn naam. Hij is op weg naar zijn schapen maar eerst moet hij spul ophalen waarmee hij enkele dierenmoet behandelen. We rijden regelrecht naar een bar want daarzijn demedicijnen afgeleverd. Als hij zijn glas Bailys op heeft (3 uur s´middags) vertrekken we weer. Achterin zit zijn trouwe metgezel, Bonny. Jésus blijkt een gezellige prater en als we het café verlaten zegt hij ´als je wilt, ga dan mee om mijn kudde te zien. Het is vlakbij de camino´. Waarom ook niet ? Over kleine weggetjes waarover je nooit zou rijden gaat hetde campo in, richting schapen. Daarna lopend omlaageen vallei in, Jésus weet precies de weg door al die struiken. Aangekomen roept hij: ' Bonny, aan het werk !' Prachtig om te zien hoe de hond in no-time de kudde bijelkaar heeft gedreven.

Dan klinkt er plotseling van boven: ´hé, wat moet dat daar beneden ?´ Xavier, Anne, Roser en Eva komen over de camino aanlopen en kijken van bovenaf de vallei in. ´Kom kijken´, roept Jésus en zo zitten we tussen zijn schapen (en hun keutels) genoeglijk een half uur te babbelen. € 18.000 per jaar krijgt Jésus van de EU om zijn schapen te houden. Met een eigen groententuin, het huis vrij en af en toe een schaap verkopen, gaat het hem goed. Hij is tevreden. Met een dikke zoen op beide wangen nemen we afscheid en wenst hij ons natuurlijk ´buen camino´.

Het is al 17.00 uur, het is heet en ik ben niet bijster veel opgeschoten de laatste twee uur. In het volgende dorpje wil ik overnachten maar de herberg is vol. Dan op naar Molinaseca, een wat grotere plaats. Bij de eerste herberg krijg ik ook nul op het rekest. Diverse bekenden zitten er op het terras en zeggen dat het moeilijk voor me wordt. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat het goed komt vandaag. Hier zijn twee herbergen, dus op naar de volgende, een municipal, van de gemeente dus.

Onderweg kom ik Céline en Guillermo tegen. ´Nu meekomen´, zeggen ze bijna gebiedend en hun blikken staan strak en serieus. Ik voel dat er iets bijzondersstaat tegebeuren. Zonder verder iets te vragen, draai ik om en loop met ze mee. Ze zoeken een rustige plek aan de rivier. Daar aangekomen vertelt Céline dat ze besloten heeft dat haar camino teneinde is, dat ze haar oude huid wil afleggen en als ´nieuw´wil terugkeren naar huis.Ze heeft besloten dat haar kind nummer 1 is en niet meer haar werk. Ze gaat haar spullen, waaronder ookeen zeer professionele fotocamera, verbranden.

Ik ben getuige van de verbrandingsceremonie o.l.v. Guillermo die met zijn Mexicaanse veren regelmatig over het vuur zwaait.Door de mooie plek aan de rivier en de acties van Guillermo lijkt het net een occult bezweringsceremonieel.
Behalve haar camera en al haar fotorolletjes gaat bijna alles wat ze in haar rugzak heeft in vlammen op. En dan te bedenken dat er wel 1000 foto's op die rolletjes stonden gemaakt voor een geplande Santiago tentoonstelling in Parijs. Indrukwekkend en léf, zeg dat wel.Céline voelt zich opgelucht en bevrijd, zegt ze nadat het vuur gedoofd is. Ik hoop dat haar gevoel van opluchting en bevrijding ook na de camino mag voortduren en dat haar actie niet een ondoordachte vlaagvan verstandsverbijstering is geweest. We besluiten samen wat te gaan eten.

Om 21.00 uur komen we terug bij de herberg. Ikvoel mezo smerig en bezweet als wat. ´Waar kom jij nu nog vandaan gelopen ?' vraagt de hospitalero. (een normale pelgrim komt meestalrond 16.00 uur aan). ´Ik heb getreuzeld vandaag meneer, sorry´. Ik krijg alsnog een plaats, buiten, onder het afdak, in een bed nog wel.

Ik heb die nacht heerlijk geslapen. Veel frisser daarbuiten dan in die bedompte slaapzalen.