Een ontroerend moment, ja dat was hettoen ik het borstbeeld van Santiago in de kathedraal omarmde op die 23e juli. Ofzijn relieken nu wel of niet in Santiago liggen, doet er niet toe. Vanaf de eerste dagwasik per slot van rekening op wegnaar hem. Wanneer je na 2,5 maand en1500 km aan mag komen zonder noemenswaardige problemen, ja dan fluister je vanzelf spontaan: 'gracias Santiago’in zijn Spaanse oor. Ik meen zelfs dat hij heel zachtjes antwoordde: bienvenido, bien hecho, chica; welkom, goed gedaan meisje. Ik zei hetal eerder; die Spanjaarden zijn gewoon toffe lui.

Na de strenge controle van de credential (stempelkaart) mochten de pelgrims van die dag met de compostellana (oorkonde)aan de zijkant de kathedraal binnen waardoor we aan het einde van de pelgrimsmis het wierookvat (botafumeiro) in alle glorie zagen zwiepen. En zwaaien dat deed ie !

Niet alleen Jacobus maar zeker ook de butafeimero trekt jaarlijks veel mensen naar Santiago. Was het een slimmezet of toch bittere noodzaak destijds in de Middeleeuwen; de wierookuit het vat moest de vreselijke stank van al die pelgrims verdrijven, zo verklaart men dezemarketing tool.

Jawel, 2010 is een heilig jaar en zondag 25 juli was dé dag. Drukker dan ooit wellicht maar de sfeer was geweldig. Zaterdagavond was er het vuurwerkspektakel inclusief licht en geluid met de kathedraal als middelpunt. De krant kopte zondag dat het nog nooit zo groots was geweest. De koning en de koningin en ook Paulo Coelhowaren er. (Niet gezien hoor overigens). Twee dagen heb ik door Santiago rondgelopen en vele 'bekenden' ontmoet, sommigen had ik weken niet meer gezien. Het was er één groot feest met een lach en soms ook een traan...

Ik moet spijtig toegeven dat ik het de-pelgrimeren te vroeg heb ingezet. Bij aankomst, moe van de volle herbergen etc, boekte ik meteen de reis terug. Maar na twee 'rustdagen' op een zolderkamertje bij señora Pura (vijf minuten van de kathedraal), was ik weer boven Jan. Toen ik Fisterra (het einde van de wereld aan de Atlantische Oceaan alwaar de teller echt op nul staat)met de bus bezocht, besefte ik dat ik te snel gehandeld had. Een pelgrim die mij aansprak had genoten vaneen prachtige zonsondergang, verse vis en de verbranding van een paar versleten kleren. Hij had de pelgrimstraditie tot het einde doorgezet.

Zo kwam ik op 27 juli, na2,5 maand en 1600 kmlopen door Frankrijk en Spanje, weer in Nederlandterug na een busreis van 36 uur. Mijn voeten waren nog nooit zo dik, ik kon nog net mijn wandelschoenenhalf dichttoen ik uitstapte. Thuis wachtte een mooie verrassing; het 'versierteam' had goed haar best gedaan.

Mijn voettocht naar Santiagowas eenbijzondere tocht. Dank voor het mee beleven. Het was bijzonder fijnallereacties op mijnverhaaltjes te lezen. Dit was zonder meerde stimulans om regelmatig te blijven schrijven. Dank je wel allemaal !

En zo is nu de fase van het de-pelgrimeren begonnen. Lastig uit te leggen wat dat precies is maar zij een Santiago-tocht achter zich hebben, snappen dat wel. Het voelt even wat vreemd hier na zo'n reis boordevol indrukken en ontmoetingen.

Nog enkele weken schoolvakantie voor de boeg en Peter moet 'gewoon' werken. Dat is luxe en tegelijk ook vreemd en niet bepaald mijn gewoonte tijdens de vakantie thuis te zijn. Moet me dus nog wat laten invallen, als jullie nog wat weten.....

ps: meer foto’s vanmijn reis zijn te zien op Facebook en er komt nog een serie op mijn weblog, met dank aan Jan en Jeanne uit Helmond die net op het juiste momentfoto extra ruimte schonken !