Goed, na het voetbal gaat het leven gewoon door, ook op de camino. Blieve loëpe, zo luidt het devies. Tijdens de etappe die vandaag van Astorga naar Rabanal del Camino voert, ontmoet ik onderweg Céline en Nataly, beiden half Peruaans, half Frans. Perfect Frans- en Spaanstalig, mooi meegenomen dus. Dat ik later nog zeer indringend kennis met ze zal maken, wisten we alle drie nog niet. We hebben onderweg een prachtig gesprek over de camino en de daarmee verwevenpersoonlijke zaken.

Céline blijkt een succesvolle reportage fotografe te zijn. Jarenlang heeft ze keihard gewerkt, van links naar rechts gereisd. In 2006 liep ze de Camino in Spanje. Dit keer met haar 24-jr nichtje vanuit thuis, beiden woonachtig in Parijs. Twee dagen was Céline ziek en vandaag nog steeds niet lekker. Ze heeft aanvankelijk met gemengde gevoelens haar rugzak vandaag vooruit laten sturen.

´Het voelt heerlijk, ik voel me zo vrij als een vlinder zonder die ballast op mijn rug. Het is een ontdekking voor me dat ik me absoluut niet schuldig voel. Altijd alles wat ik deed moest perfect en mocht niet mislukken. Ik heb vannacht besloten dat ik de camino niet afmaak. Ik pak de bus over een dag of drie. Het maakt me geen bal uit, eindelijk iets dat ik niet heb afgemaakt. Ik ga mijn prioriteiten bij mijn zoontje van drie en mijn nieuwe vriend leggen. Daar ligt mijn camino en niet hier en niet meer in mijn werk´.

We verliezen elkaar uit het oog maar bij aankomst in de herberg van Rabanal zitten de beide dames op het terras. ´Waarom blijf je niet hier ?´, als ik zeg misschien verder te willen lopen. Als Guillermo (Mexico) ook nog binnenkomt, besluiten we beiden te blijven en vanavond samen te eten.

Het werd een interessante avond. Latijns-Amerika en Europa. Ik moet toegeven, wij in Europa met al onze welvaart zijn duidelijk verder afgedwaald van moeder natuur en datgene waar het eigenlijk om gaat. De prioriteiten liggen duidelijk verschillend in de beide continenten.