Beter weer om de Pyreneeën over te steken zou drie dagen wachten betekenen. Nee dus, dat is geen optie. Ik hou een slag om de arm; in Horisson, 8 km de berg op, heb ik gereserveerd in de herberg in geval het weer té erg is. Met mist en miezerregen ga ik op stap. Aangekomen in de herberg rond een uur of tien overleg ik met de waard. ´Och meid, gewoon pech, doorlopen, de eerste dagen wordt ´t niks met het weer´. Als ik vertel van mijn achilles blessure wordt de huisdokter van stal gehaald. Ammad, ex legionnair arts met inmiddels 20 jaar studie Chinese geneeskunst, althans zo vertelt hij, masseert wat links en rechts en geeft tips. Het probleem zal weldra opgelost zijn, zo zegt hij. Vooruit maar dus.

Het landschap is geweldig mooi en met de mist heeft het iets mystieks. En...van regen is geen sprake meer. En tjee, vandaag kom ik aanin España ¡

Tot overmaat van ramp kom ik in een groep (luidruchtige) Amerikanen terecht. Kip, professor Religious Studies in Virginia is vandaag met 25 studenten op weg gegaan naar Santiago. Kip´s specialiteit is religious voyages. Tenger, klein, wild kapsel en baardje met zelfs 30 kilo op de rug. Een hiker pur sang. Dit is zijn 2e keer naar Santiago met studenten. Amerikaans enthousiast maar eigenlijk heel mooi hoe hij met zijn studenten omgaat.

Het werd een prachtige etappe, de mooiste zelfs tot nu toe, vind ik.

Bij aankomst om 17.00 uur na 7 uur lopen, is er maar één mogelijkheid om te overnachten en wel in de albergue die beheerd wordt door de Nederlanders, 120 bedden in één grote ruimte, een oude kerk. De herberg is op 4 plaatsen na VOL. Da´s even slikken maar alvast een voorproefje voor wat me te wachten staat in Spanje. De ´Chemin´ van Frankrijk gaat nu ´Camino´ heten hier in Spanje.

Het is berenkoud buiten en ik ga, net als iedereen, eten in het nabij gelegen restaurant. Dit maal met Didier, een Fransman die gisteren ook overnachtte bij Arno en Huberta. Alle ´bekenden´ van de tocht in Spanje houden het aan de grens voor gezien. Didier is ook in Le Puy begonnen met zijn reis, weliswaar een week later dan ik.........

Het is aanschuiven in het restaurant en we komen aan tafel bij twee aardige Spaanse dames, Carmen en Francesca. Het werd een gezellige avond...........we zijn in Spanje en hier spreekt menSpaans, olé¡

ps; zodra de techniek het toelaat komen er foto's