Vandaag gaat de tocht naar Saint-Palais. Dit stadje ligt 8 km buiten de route en heefthaar gîte gehuisverst in een klooster en ik heb nu eenmaal wat met kloosters. Voor mijn achillespezen is 27 km eigenlijk veel te ver vandaag maar ik weet dat dit probleem zich gaat oplossen. Ik volg de gewone weg in plaats van de GR, daarmee kort ik al vijf kilometer af.

Na een kilometer of tien houdt een auto in en de bestuurder vraagt of ik wel in de gaten heb dat ik niet op de 'chemin' loop. Ik vertel hem hoe het zit. 'Dat treft, ik moet ook naar St Palais', zegt hij opgewekt en vrolijk, 'stap maar in. Wel moet ik onderweg nog naar twee boederijen voor inspectie'. Voordat ik het goed en wel in de gaten heb, zit ik in zijn auto en rijden we.

Jean-Léon is de naam. In de vut (natuurlijk, alle Fransen zijn met de vut zo lijkt het wel, daarover een andere keer meer). Als ervaren specialist in kippen en ganzen bezoekt hij voor zijn ex-werkgever bedrijven waar problemen zijn. Aangekomen bij de kippenfarm constateert hij meteen het probleem; de pootjes zijn wit en deze kippen horen gele te hebben. De oplossing is snel gevonden; een poeder (met een onmogelijke naam) in het drinkwater en het leed is snel geleden.

Op nu naar de ganzenfarm, een bedrijf dat ook foie gras (ganzenlever) produceert. Ik vertel over onze Partij voor de Dieren en hun anti-reclame afgelopen kerst om vooral geen ganzenlever te kopen. Tja, zo concludeert Jean-Léon, weet je, ganzenlever is verbonden met onze cultuur, zoals Spanje met stieren. Jammer trouwens, want jullie Hollanders weten niet wat jullie missen !

We nemen hartelijk afscheid van elkaar, maken nog een foto en hij noteert zijn e-mail adres op een blaadje en schrijft er lachend bij; j'ai triché.......... (ik heb gefoeteld).

Om 12 uur ben ik dus al in Saint Palais, dat is wel erg vroeg. Net als de Fransen besluit ik te gaan eten in een restaurant. De tent zit bomvol met werklui, da's dus the place to be. Voor 12 euro het dagmenu en lekker aanschuiven bij de mannen aan de lange tafels. De koffie drink ik om bekende reden buiten en als ik terugga om te betalen zit er alleen nog een mevrouw te eten. Als ik mijn rugzak omhang, vraagt ze of ik haast heb. 'Als er iets is dat ik niet heb, is het haast', antwoord ik. 'Hoe is het ?', en ze kijkt me verwachtingsvol aan. Suzanne, vorig jaar tot aan de Pyreneën gelopen met haar man, wil alles weten. 'Het doet wat met je hè ?' Als ik vraag om een voorbeeld wordt 't lastig. 'Het zit 'm in de kleine alledaagse dingen'. Ze laat haar sleutelbos zien waaraan een klein schelpje hangt en ook op haar auto prijkt nu een grote gele ster. De chemin verbroedert en na ruim een uur gezellig gebabbel kussen we elkaar allerhartelijkst ten afscheid.

Op dus naar het klooster. Ook hier weer een warm welkom. De Franciscanen zijn sinds 2004 vertrokken. Nu neemt de Belgische Santiagovereniging de honneurs waar en beheren de mooie accomodatie. Jacques (81jr) en Monique (76) uit Spa. Tien jaar geledenin drie delen naar Santiago gelopen ! s'Avonds koken en eten we samen, Jean-P is ook weer van de partij. Het werd een leuke avond. Bovendien, ze hebben een computer, Jean-P heeft een blog. Voor de francofielen onder ons........een mooi stukje Frans prosa. Zie verhaal chemin 14 onderaan.

Ik ga naar bed en heb zowaar een kamer helemaal voor mezelf alleen !

Merci St. Jacques voor weer zo'n mooie dag.