Ho, ho, voordat ik een verkeerde indruk wek, het is beslist niet altijd haleluja op de camino. Vandaag heeft Jacobus de gaskraan nog wat verder opengedraaid en het kwik stijgt tot 34 gr zei de bakker vanmorgen. Kristin kijkt me geschrokken aan. Het is al 9.30 uur. Het leek een bewolkte dag te worden, niets is minder waar dus. Met 2 liter water en eten voor onderweg (er is niets te koop tot het eindpunt La Romieu vandaag), is mijn beste vriend topzwaar. Geen zuchtje wind, het zweet loopt in straaltjes naar beneden en dat om 11.00 uur al. Net voor vertrek bij Esther destijds in Gréalou, drapeerde ze een lap stof onder mijn zonneklep, ik ben zielsgelukkig met een lapje van haar oude nachtjapon en het doet uitstekend dienst om het zweet mee af te vegen en de muggen de verjagen. Iedereen die ik ontmoet heeft het zwaar.

Francis uit Parijs was op de hoogte; wij moesten het eerste stuk over de weg om een zwerm muggen te vermijden. Kristin en ik zijn blij dat wij hem deze ochtend bij de bakker getroffen hebben. Goed, dat punt waren we voorbij en nu verder, de route gaat het bos in. 'Terug', roept Francis achter me. Ikloop regelrecht in een enorme zwerm muggen en heb niets in de gaten en wordt in één minuut helemaal lekgestoken. s'Avonds zijn mijn benen dik en keihard van alle bulten.Er is vandaag weinig schaduw en de 20 km van vandaag voelen aan als 40.

Ik zie dagelijks veel pijnlijke voeten, vol blaren, bloed en erger. Strompelend leggen sommigen de kilometers af. In Moissac kreeg ik een telefoontje van Jean-Marie, mijn wandelmaat op de Aubrac. Hij lag 4 etappes op me voor maar is nu thuis in Orléans. Door een 'fracture de fatigue' kon hij geen pas meer verzetten. Moest zelfs naar het ziekenhuis en daar kreeg hij te horen dat hij minstens 2 maanden moet rusten. Einde camino. Het is zomaar afgelopen.

De camino; de weg dwingt je je grenzen te bewaken. Dat is niet altijd gemakkelijk. Ook niet voor madame Vervoort....

Morgen is onweer en regen voorspeld. De kleine hittegolf is wellicht voorbij. Gracias Santiago !