Voor de 3e dag op rij tracteert Jacobus zijn pelgrims op een hete dag. Gisteren toen ik Miradoux binnenliep gaf de teller van de pharmacie 32 graden aan. Gelukkig is er wat wind. Ik heb onverwacht goed geslapen in het smoezelige huisje van Thérèse. Veel pelgrims slapen hier goed, zo zegt Thérèse, dit huis heeft een bijzonder goede energie. Voor wat het waard is denk ik stilletjes. Ze heeft een groot hart, het ontbreekt haar gasten aan niets, alleen aan wat hygiëne. Haar karkas zoals de 81 jarige zelf zegt, werkt niet meer zo goed mee maar haar mondje rebbelt nog voor tien. Ik vetrek en na 5 minuten moet ik terug; stokken vergeten. Niemand meer te zien in huis. Vrolijk begin ik aan een nieuwe dag en neurie zachtjes het Jacobuslied dat we met z'n allen zongen aan het ontbijt. Thérèse zelf zong het hoogste lied.

Na anderhalf uur lopen daal ik de heuvel af kom in het volgende dorpje, Castet Arrouy. Verdorie, flitst het door me heen, jas en fleece vergeten. Geen wonder dat mijn rugzak lichter voelde. Dit wordt een echte off-day ! Gelukkig is het gehucht een cafeetje rijk en ik vraag de waard of ik mag bellen. Ja, hij kent Thérèse en trekt zijn wenkbrauwen op. Hij belt voor mij en hoera, Thérèse komt mijn spullen brengen. Het wordt me duidelijk, de waard en Thérèse zijn in het verleden vaker met elkaar in botsing geweest.

De kerk tegenover het café is Thérèse's favoriet; achter het altaar heerst een bijzondere positieve energie. We gaan de kerk in en Thérèse gaat wijdbeens met open armen onder een beeld staan en zuigt de energie naar binnen. Daarna loopt ze blootvoets achter het altaar en ik volg haar op kousenvoeten. Inmiddels hebben we gezelschap van twee Deense dames die afgelopen nacht ook bij Thérèse doorbrachten. Zij lijken onder de indruk van Thérèses ceremonie. Luidkeels begint ze te zingen. Ik moet toegeven, de kerk bezit een bijzondere akoestiek. Na een hartelijk afscheid ga ik verder.

Nog geen 10 minuten later blijft mijn stok in een afvoerputje steken. Ik wil hem eruit trekken en verdorie, de dop valt in het gemeentelijke afvoerputje. Het rooster zit muurvast. Dit is balen want van het getik van die stokken wordt je niet echt vrolijk. Schuin aan de overkant van de straat zie ik een huis én een man. 'Meneer, kunt u me helpen misschien ?' De breedgeschouderde man kijkt een beetje vreemd op maar loopt met me mee. Ondanks zijn spierballen krijgt hij geen beweging in het rooster. Tja, hij weet het ook niet hoe dat ding eruit te krijgen. Heeft u een open haard misschien ? Die heeft ie, welnu, dan wellicht ook een pook ? En ja hoor, daar komt Meneer Openhaardpook aan met twee grote tangen. In no time heb ik mijn geliefde dop weer terug. Ik omarm meneer Openhaardpook van harte voor zijn goede werk en ja, een fotootje van mijn reddende engel mag ik ook nog maken.

Op datzelfde moment komen twee fietsers gestaag trappend de heuvel op. Koga Myata's. Dat kan niet missen en ik roep: ha Hollanders. Blij verrast keren ze om. De ontmoeting wordt nog leuker als weldra blijkt dat het vader en zoon Nellen zijn en nog wel uit Sevenum. Voor het eerst in weken kan ik Nederlands praten en nog wel in in mijn eigen dialect. Vader fietste al een keer naar Santiago én naar Rome. Jawel, het bekende virus heeft hem ook te pakken.

De tocht gaat verder en in het volgende gehucht staat de gele auto van La Poste midden op de weg. Iedere dag kom ik de post wel ergens tegen. Onlangs had ik gelezen dat Tante Pos en haar werknemers veel lijden onder alle veranderingen van onze moderne tijd. La Poste is een begrip in Frankrijk, een monument, La Poste voelt voor Fransen net zo vertrouwd als de familie. Laat ik deze postbode een vragen hoe het er nu precies voorstaat allemaal. Brigitte (10 jr werkzaam bij La Poste) legt me alles in geuren en kleuren uit. Het is duidelijk, de lol gaat er helemaal af. En ook; hoe met het straks met al die eenzame oude mensen op het platteland voor wie de postbode vaker het enige contact van de dag is ?

Hoezo dit wordt een off-day ?