Tja, en zo verliet is s'morgens Corine la pèlerine onder een stralend zonnetje. Ik ga richting Figeac alwaar ik bij de zusters wil slapen. Reserveren is daar niet mogelijk dus wil ik niet te laat aankomen. Het is een vrij lange etappe en ik zal het eerlijk zeggen; ik wil een stuk liften. Na 5 km kom ik op een kruising en bestudeer de borden om te zien wanneer en waar ik dat het beste kan doen. Er staat een autoen de mevrouw vraagt of ik de GR zoek. Ook tegen haar ben ik eerlijk en vertel van mijn plannen. Régine; 60 jaar, in de vut, boerin van beroep maar heeft haar veestapel verkocht en daarvan kan ze op bescheiden wijze prima leven. Ik breng je wel naar Figeac, ik heb toch niks te doen, ik ben nl. de begeleidingsauto van een lopersgroep en hang hier tussendoor lekker de toerist uit. Lopen kanik niet goed want ik lijdt al jaren ernstig aansuikerziekte. Ik stap in in haar Berlingo; zelden zo'n chaos in een auto gezien ! Maar Régine vindt het wat leuk dat ze gezelschap heeft en de enige voorwaarde is dat we onderweg stoppen om foto's te maken want dat is haar grote hobby. We stoppen op punten dat ik denk wat voor een foto ga je hier nu maken. Maar toch, Régine heeft oog voor detail en en passant vertelt ze me alles over de boerderij die ze had de soorten daken die hier anders zijn dan bij haar thuis, vlakbij Béziers.

Om 11.30 uur sta ik al op de stoep bij de zusters. Dat is veel te vroeg en elk voordeel heeft zijn nadeel en zo kan ik Figeac nog bekijken, een mooie oude middelgrote plaats. In 2005 zijn Peter en ik hier te voet vertrokken om naar Moissac te lopen. Op een bankje in het parkje voor het klooster zit ik mijnstokbroodje te eten en zie daar................daar komt Marie-Luce aanlopen met wie ik, samen met Jean-Michel de koude dagen over de Aubrac heb doorgebracht. Marie-Luce is een aardige meid maar wat zwaar op hand, ze heeft wat persoonlijke zaken op te lossen. Dat wil ik haar liever zelf laten doen. Bovendien heeft ze veel last van blessures en moet ze kleine etappes gaan lopen. Om half drie opent hospitalière Monique uit Annecy de deur. Een hartelijke ontvangst is ons deel. Het wordt een ontzettend gezellig verblijf. We zijn met 10 personen (ze hebben maar 7 plaatsen) dus het was wel inschuiven. Met z'n allen maken we het avondeten klaar, ik haal nog een stevige doos met ijs, José uit Brazilie zorgt voor de wijn en tot zelfs 22.00 uur (en dat is laat voor pelgrims) kleppen we nog na.Zes nationaliteiten rond de keukentafel; dat is de camino op zijnmooist !