Conques, zoals gezegd een MUST. Google zelf maar als je meer wilt weten. Het was druk, té druk eigenlijk. In de eetzaal s'avonds waren we wel met 100 personen. Na de completen, de humoristische uitleg van het prachtige timpaan door een van de broeders en het orgelconcert zit ik nog even op het pleintje voor de kathedraal met Elly, een van de Duitse Istanbul dames. Onlangs heefteen vriendin zich bij hen gevoegd,Gertrud uit Rotweil. Sindsdien loopt het niet meer zo lekker. Ik hoor het lijdzaam aan. Met Elly zou ik kunnen lopen, het is eenbijzondere meid. Overigens, in het schijnsel van de straatlantarens heeft Conques 100 procent het Anton Pieck- of Efteling gehalte. Zeg 't maar.

s'Morgens ontbijt ik met mijn Franse vrienden. Voor hen is Conques dit jaar het einde van de camino. Ik ga alleen verder. Het is er niet meer van gekomen afscheid van elkaar te nemen en dat isbeter zo. Om 8 uur vertrek ik met het mooiste weer. Jacobus tracteert zijn pelgrims op een lekkere kuitenbijter. Stijl omhoog gaat het naar de kapel van de Sainte Foy, de beschermvrouwe van Conques. Bij aankomst mag je de klok luiden! In de schatkamer van Conques liggen haar relieken. De meningen lopen uiteen of ze gekregen dan wel gestolen zijn van de stad Agen. In ieder geval is Conques er al jaren goed mee en brengt het geld in het laadje.

Op een splitsing vraag ik 2 heren welke kant de route opgaat. In het Engels antwoorden ze dat ze geenFrans spreken en dat ze uit Nederland komen. 'Jij komt uit het zuiden', zegt een van beiden, 'en jij uit N-Holland volgens mij', antwoord ik. Theo en Anne, twee stoere knapen uit Hensbroek, helemaal vanuit N-Holland tot hier gelopen, meer dan 1000 km. Niet te geloven, maar hij is de collega van de man van mijn vriendin Wilma. Was ik een half uur later vertrokken dan zou ik ze nooit ontmoet hebben. Bestaat toeval of niet? Nee, zo is mij meermaals op het hart gedrukt, dit is nu typisch de camino !

Mijn beste vriend was ie, mijn rugzak, maar vandaag met wel 27 graden even niet. Hij lijkt wel 2x zo zwaar. Dat beloofd nog wat. Ikga bijna terug verlangen naar de kou op de Aubrac. In enkele dagen 1000 mtr gedaald en 20 graden temperatuurverschil.

Als ik de berg afkom bij Décazeville zie ik beneden het ziekenhuis liggen. Het lijkt me een goed plan eens een deskundige naar mijn vinger te laten kijken. Ik heb ervaring met Franse ziekenhuizen opgebouwd en dus loop ik linea recta de urgences (eerste hulp) binnen. Een allervriendelijkste verpleegster helpt me meteen en ik word gerustgesteld. Mijn vinger wordtnog eens flink ontsmet en ze draait er wel 2 mtr verband omheen. Als reserve krijg ik nog een rol verband mee. Betalen ? Nee hoor, pelgrims hoeven niet te betalen. Als dank vraag ik of ze met mij en mijn deskundig ingepakte vinger op de foto wil. Dat wil ze wel. Ik pluk een meneer uit de wachtkamer. De verkeerde bleek achteraf; blind aan één oog en nooit een digitale camera in handen gehad. Eind goed, alles goed, na 5 popingen lukte het toch. Hij was helemaal trots op zijn prestatie.

Op naar Corinne la Pélerine. Dat beloofd veel goeds..........en het is heel goed zo blijkt als ik aankom. Zelf is ze naar Santiago én naar Rome gelopen (en nu is Jeruzalem aan de beurt) en weet ze precieswat een pelgrim nodig heeft. Ik krijg meteen een teil met ijskoud water om de opgezwollen voeten te koelen. Ze heeft haar huisje prachtig en zeer creatief ingericht met allemaal oude spulletjes. Het ademt sfeer.
Ze is van de bio, bio. Haar wc is bewonderenswaardig. Een echte ouderwetse poepdoos. Een schep zaagselzorgt ervoor dat je niets ruikt.. Het is écht zo,ik heb het uitgeprobeerd.

En nu zit ik hier te schrijven, in de zon, op de trappen van de St Roch kerk in 't piepkleine dorpSt. Roch (20 inw), tegenover haar huis. Vanuit de kerk klinkt muziek. Groot op de muur van haar woonkamer staat geschreven: Ici et Maintentant - Hier en Nu. En dit is zo'n moment.

Morgen hoop ik Figeac aan te komen.