Sinds lange tijd al had ik gepland om in het klooster van St Côme en Conques te overnachten. Dat betekent automatisch twee kortere etappes. Geen straf natuurlijk en goed voor lijf en leden. Denk niet: 'ik heb de Aubrac gehad', verrassingen van dalen en stijgen blijven komen en modder is er ook nog volop zo heb ik vandaag moeten constateren.

De camino betekent ook ontmoeten en afscheid nemen. Vandaag is dat het afscheid van Jean-Michel. Zijn dag schema wijkt af van het mijne en ieder heeft zijn eigen camino blijkt maar weer. Na drie dagen waren we echte wandelmaten geworden en kwamen we onder een zwak zonnetje de berg af en zongen luidLe Printemps (de lente) van Michel Fugain. Voor de poort van het klooster was het 'partir c'est mourir un peu' (afscheid nemen is een beetje sterven). We pinkten allebei nog net geentraan weg. Drie dagen lief en leed lijkt weinig maar is een hele tijd op deze soms wonderlijke camino.

Nu kom ik, hoe zal ik het zeggen, in een nieuwe shift terecht. Maar het weerzien met Elly en Ingrid -twee Duitse leeftijdsgenoten die in Istanbul wonen- en met wie ik drie dagen geleden samen een kamer deelde, is allerhartelijkst. Tijdens het avondeten in de refter zitten we in gezelschap van drie aardige Franse heren. Het gesprek is allerbest en laat nou een van hen een gepensioneerde leraar Frans in Frankrijk zijn. Ik word onderworpen aan een kruisverhoor en uitgenodigd morgen samen met ze te lopen. We logeren ook nog op hetzelfde adres zo blijkt. Als voeten en benen goed mee blijven werken beloofd het een leuke dag te worden.

Mijn rugzak overigens -met misschien iets overgewicht- is bijna mijn beste vriend, hij moet alleen ophouden irritante schuurplekken op mijn heupen achter te laten.

Voordat ik het vergeet sexy sectie dames; ik ga school voorstellen ons verplicht stage te laten lopen op de camino !
___________________________________

Depuis longtemps j'avais le souhait de passer une nuit au couvent de St Côme d'Olt et à la communauté des Prémontés de Conques. Cela implique automatiquement 2 étapes plus courtes. Loin d'être une punition c'est un bienfait pour le corps et l'esprit. Ne pense pas qu'au delà les surprises s'arrêtent: les montées alternent avec les descentes. Ici la planitude, on ne la connaît pas. Le chemin c'est se rencontrer, se dire adieu et la bonne surprise de se revoir. Aujourd'hui c'est l' adieu de Jean-Michel. Après 3 jours de marche nous avons sympathisé et sous un soleil encore faible on descendait en chantant Le Printemps de Michel Fugain. Partir, c'est mourir un peu et on avait les larmes aux yeux. Et au magnifique couvent de St Côme, j'ai le plaisir de retrouver ls 2 Allemandes d'Istabul avec qui je partageais la chambre il y a 3 jours. Pendant le repas je me trouve à côté de 3 Français charmants, eh dis donc, l'un deux, Paul, est un ancien prof de français. Je me vois soumis à un test et ils m'invitent de marcher avec eux le lendemain. Si mes pieds ne me chahutent pas trop, se sera une journée belle et en plus on a réservé à la même adresse. Mon sac à dos d'ailleurs est presque devenu mon meilleur ami s'il cesse d'irriter mes hanches.

Mes chères collegues de la section française sexy; je tiens absolument à faire une proposition très honnête à Mme la Directrice; imposer impérativement dans le programme un séjour linguistique et pédestre sur ce mirifique chemin.

(J'exprime toute ma gratitude à 'mon' prof Paul sur ce chemin !)